In groep 5 liep Tom uiteindelijk vast op sociaal gebied. “Klasgenootjes en de leerkracht begrepen zijn woede-uitbarstingen en soms wat kinderachtige reacties niet. Tom heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel. Als hijzelf of iemand anders niet eerlijk werd behandeld, raakte hem dat erg.” Ook had Tom moeite met schrijven. Daar kreeg hij ergotherapie voor. “In overleg met de zorgcoördinator van school besloten we dat Tom baat zou kunnen hebben bij een algeheel onderzoek. Die zorgcoördinator had goede ervaringen met Lionarons GGZ en dus werd hij verwezen.”

Uiteindelijk bleek Tom autisme te hebben. “Tom is eigenlijk heel sociaal, begaan met zijn leeftijdsgenootjes. Dat is eigenlijk heel a-typisch voor iemand met autisme. Misschien dat het daarom eerder nooit is gezien”, vertelt Stefanie.

Tom is inmiddels begonnen aan groep 7 en het gaat weer goed op school. Stefanie daarover: “Hij is heel goed in taal en spelling, maar rekenen en automatiseren is voor hem lastig.” Nadat de diagnose autisme was gesteld, bleek Tom ook dyslexie te hebben. Daarvoor staat hij nu op de wachtlijst voor behandeling bij een organisatie die in Midden-Limburg dyslexie behandelt.

Tom, maar ook zijn ouders zijn er blij mee dat ze nu eindelijk weten wat er aan de hand is. Naast psychologische diagnostiek en behandeling kreeg Tom vaktherapie. “Tom is heel perfectionistisch, maar heeft moeite met concentratie. Hij maakt opdrachten wel goed, maar het gaat langzaam. Tom vindt het fijn dat hij nu weet wat er scheelt en hoe hij kan omgaan met dingen die hij lastig vindt. Tijdens de gymlessen is er bijvoorbeeld minder structuur dan in de klas. Hij wordt dan sneller boos of doet dingen die zijn klasgenootjes niet begrijpen. Binnenkort gaat Tom er zijn spreekbeurt over houden. Hij vindt het belangrijk uit te leggen dat hij niks kan doen aan zijn woede-uitbarstingen en hoe de kinderen en leerkracht rekening met hem kunnen houden. Ik vind dat heel dapper van hem.” Van de vaktherapeute heeft Tom veel geleerd over hoe zijn hersenen werken. “Dat boeide hem heel erg en ook ons heeft dat erg geholpen. We weten nu op welke signalen we kunnen letten, zodat hij niet helemaal overprikkeld raakt. Ook school kan er nu rekening mee houden. Als Tom of de leerkracht die eerste signalen merkt, mag hij even uit de klas of buiten een rondje gaan lopen.”

In het gezin kan er nu ook beter rekening worden gehouden met de stoornis van Tom. “We hebben nog een zoon en een dochtertje. Wanneer Tom gespannen is, slaapt hij slecht. Als we dingen plannen, houden we daar nu meer rekening mee. Als hij uit school komt, bespreken we eerst hoe hij zich voelt. Hij gaat veel naar buiten om te skaten of te fietsen om na school te kunnen afschakelen. In het weekend plannen we uitstapjes meestal op zaterdag, zodat Tom op zondag kan bijtanken en voor school goed kan slapen.” De vader van Tom herkende veel van de kenmerken die Tom heeft. Stefanie daarover: “Hoewel bij mijn man de diagnose niet is gesteld, denken we dat hij ook autisme heeft. En waarschijnlijk komt het bij meer mensen in de familie voor. Niet alleen Tom, maar ook zijn vader hebben baat bij de handvatten die we nu hebben gekregen. Duidelijkheid, eerlijkheid en structuur zijn voor hen allebei heel belangrijk.”

Als moeder heeft Stefanie er eigenlijk geen moeite mee dat haar kind een beperking heeft: “De diagnose belemmert Tom niet. Nu we weten wat er scheelt, kan iedereen er veel beter rekening mee houden, ook in de toekomst als Tom bijvoorbeeld naar de middelbare school gaat.” Soms heeft zijn vader er wel moeite mee. Hij vreest dat Tom in zijn leven tegen dezelfde dingen aan zal lopen als hij. Hij heeft het vaak moeilijk gehad. “Dat raakt me wel, maar ik probeer mijn man dan gerust te stellen. Tom weet immers wél wat er met hem aan de hand is en hij heeft nu handvatten om ermee om te gaan. Tom heeft bijvoorbeeld ook veel vriendjes, omdat hij zo sociaal is. Hij wil juist vriendschappen aangaan en de vaktherapeute heeft hem daar erg bij geholpen. En zijn vader heeft in feite ook profijt van de rustmomenten en structuur die we Tom bieden.”

Sinds kort is er een puppie in huis. “Het voelde echt alsof de tijd rijp was voor een hondje. Dieren voelen veel aan. Ik verwacht dat we allemaal rust zullen vinden tijdens het wandelen met de hond en voor Tom is het een extra steuntje in de rug om op terug te vallen.”

Stefanie heeft veel waardering voor de behandelaren van Lionarons GGZ: “We hebben verschillende hulpverleners gehad, maar ik merkte telkens dat er een goede overdracht had plaatsgevonden. Ook met school was er goed overleg. En het belangrijkste: Tom ging altijd graag naar de behandeling.”

*De namen van Stefanie en Tom zijn gefingeerd.

“Als mensen me vragen hoe het met me gaat, zeg ik altijd ‘vandaag gaat het goed met me’. Of dat morgen ook nog zo is, weet ik niet. Wel heb ik de afgelopen jaren in therapie geleerd om signalen eerder te herkennen én weet ik hoe ik goed voor mezelf kan zorgen. Dat helpt op minder goede dagen, want natuurlijk zijn die er ook.”

“Ik studeerde geestelijke gezondheidskunde aan de Universiteit Maastricht”, begint Marjolein haar verhaal. “Toen ik in 2008 afstudeerde, lagen de banen niet voor het oprapen en kon ik niet meteen werk vinden. Uiteindelijk kon ik aan de slag bij een onderzoeksproject van de universiteit. Het was een onderzoek onder zorgverleners van het ziekenhuis en die hadden behoorlijk wat aversie tegen het ‘zoveelste’ onderzoek waar ze aan moesten deelnemen.” Marjolein was nog maar 23, jong en naïef: “Als ik eerlijk ben, heb ik me daar van begin af aan niet thuis gevoeld. Ik werd niet geaccepteerd als onderzoekster, maar ik wilde me koste wat kost bewijzen en deed mijn stinkende best.” Na een tijdje merkte ze dat het niet goed met haar ging. Ze kreeg last van paniekaanvallen, dwanggedachten en werd steeds somberder: “Het werd van kwaad tot erger, maar ik ging maar dóór. Ik kon niet meer slapen en op een gegeven moment vreesde ik zelfs dat ik mezelf wat aan zou gaan doen.” In maart 2010 werd ze ziek naar huis gestuurd.

Pas na een half jaar kon Marjolein in behandeling bij de GGZ. “Ik had toen wel al medicatie en eerlijk gezegd ging het alweer wat beter met me toen ik in behandeling kwam. Ik was ontzettend streng voor mezelf. Ik mocht van mezelf niet opgeven en vond dat ik zo snel mogelijk weer terug moest naar ‘normaal’.” Marjolein vond dat ze zo gauw mogelijk weer aan het werk moest en ging daarom al snel terug naar haar oude studentenbaan bij de supermarkt. Binnen een jaar was ze aan de slag bij de klantenservice van een zorgverzekeraar. Het ging toen weer een hele tijd beter met haar, maar een half jaar na de geboorte van haar dochter ging het opnieuw bergafwaarts en volgde haar tweede depressieve episode.

“Ik was voortdurend bang om de controle te verliezen, ook wat betreft de zorg voor mijn baby. Ik jaagde mezelf voortdurend op om beter te worden. Als psycholoog wist ik als geen ander dat het niet goed was om te vermijden waar ik bang voor was en dus bleef ik de zaken doen waarvoor ik bang was. Ik voelde een voortdurende dreiging in mezelf. Tegelijkertijd voelde ik me enorm schuldig dat ik niet de moeder, partner en werknemer was die ik wilde zijn en schaamde ik me daarvoor.”

Na een jaar ‘ging het weer’. Ze noemt zichzelf een Duracell-batterijtje dat weer enigszins was opgeladen en door ging. “Hoe ik me voelde koppelde ik steeds aan externe factoren. Ik boorde mezelf de grond in, omdat ik het werk op de universiteit of het aantal uren dat ik werkte niet aankon.” Inmiddels was Marjolein na een reorganisatie opgeklommen tot coach bij haar toenmalige werkgever. Toen het zo uitkwam, heb ik ervoor gekozen om zelf te stoppen met die baan. Ik solliciteerde en werd aangenomen voor een leerwerktraject bij een woonvorm voor mensen met een beperking, maar eigenlijk waren het weer teveel uren voor me. Ik zat inmiddels helemaal niet lekker in mijn vel en tegelijkertijd had ik ook de zorg voor mijn vierjarige dochter.” Niet veel later volgde haar derde episode. Die duurde twee jaar.

Naar eigen zeggen is ze toen heel diep gegaan. “Het gevoel van dreiging in mezelf was toen voortdurend aanwezig. Ik belandde zelfs op de nightcare met hevige angstklachten en kwam maar met moeite de dag door. Ik gebruikte in die tijd veel medicatie. Antidepressiva deden weinig voor mij, maar dankzij antipsychotica kreeg ik uiteindelijk wat meer rust in mijn hoofd en werd de hevige angst gedempt.” Marjolein volgde in die tijd al jaren behandeling bij een ambulante GGZ-instelling. “Op een gegeven moment wilden ze me doorverwijzen naar Mondriaan. Ik voelde me gebroken en machteloos. Ik kon alleen maar denken: ‘als zij het nu ook al niet meer weten…, ik weet het al zó lang niet meer’.” Achteraf noemt ze de verwijzing naar Mondriaan haar dieptepunt én haar kantelpunt: “Aanvankelijk riep die verwijzing alleen maar gedachten op als ‘nu is het leven klaar’ en ‘ik ben verloren’. Uiteindelijk realiseerde ik me dat ik niet van mijn depressies af zou komen. Het was alsof ik tegen mijn depressie ging praten: ‘Jij wil niet weg, maar ik wil ook niet stoppen met leven, dan ga je maar met me mee en moet ik leren te accepteren dat je er bent.” Dit kantelpunt zorgde er uiteindelijk voor dat het langzaam beter begon te gaan. De intake die volgde bij Mondriaan was als een warm bad. Zij prikten direct door mij heen en hierdoor voelde ik de hoop dat ik op de juiste plek was gekomen.”

Na een lange wachtlijst volgden negen maanden dagbehandeling bij Mondriaan. Ze volgde schematherapie in groepsverband in verband met de obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis die inmiddels bij haar was vastgesteld. “Hoewel ik enorm opzag tegen die therapie, kan ik er achteraf alleen maar met ontzettend warme gevoelens op terug kijken. Eindelijk had ik het gevoel dat iemand me begreep en begon ik me ook zelf te begrijpen. En door de verhalen en aanwezigheid van mijn groepsgenoten voelde ik mij minder alleen. Ik had er regelmatig van die ‘aha-momenten’.” De behandeling gaf Marjolein hoop. “Ik leerde de patronen die ik in de afgelopen 30 jaar had aangenomen, te herkennen en begrijpen. Er waren genoeg patronen die ik aan kon pakken dus genoeg ruimte voor verbetering. Toch was er juist altijd aandacht naar wat er wél al goed ging, waar mijn kwaliteiten en sterke kanten lagen. De behandelaren prikten door me heen, ze begrepen mijn enorme drang om alles onder controle te houden en mijzelf weg te cijferen. Zij hebben mij het gevoel van eigenwaarde en zelfliefde weer helpen terugvinden en stonden altijd voor mij klaar, ook als het even niet goed ging. Doordat er niet alleen gepraat werd, maar ook ervaringsgericht gewerkt werd, werden mijn patronen ook visueel gemaakt en kon ik veel beter voelen welk vernietigend effect deze op mij hadden. Ik werd hierdoor uit het ‘denken’ gehaald; een methode die ik onbewust gebruikte om niet te hoeven voelen. In de eerste week al werd door een oefening bij een groepsgenoot voor mij duidelijk hoe hard ik voor mijzelf was. Het was voor mij meteen duidelijk dat ik met zo’n zelfsaboterende gedachten mijn eigen depressie en angst in stand hield en ook kon veroorzaken. Hoewel therapeuten mij in eerdere trajecten hadden aangesproken op mijn zelfkritische houding was het deze ‘simpele’ oefening die mij de ogen opende. Hier moest ik mee stoppen, want anders ging ik er op een dag inderdaad aan kapot!”

Na bijna een jaar therapie ging het eindelijk écht beter met haar. “Ik had mijn behandeling inmiddels afgerond en gelukkig heb ik die jarenlange venijnige gedachten over mezelf los kunnen laten. Ik ben nu echt in staat om beter voor mezelf te zorgen in plaats van mezelf voortdurend naar beneden te halen. Telkens als ik nu merk dat het even wat minder met me gaat, kijk ik wat ik nodig heb (bijvoorbeeld een warme douche, een kop thee of lekker wandelen) en probeer ik lief te zijn voor mezelf. Ook voel ik sinds de behandeling een rotsvast vertrouwen in mijzelf dat ik tegenslagen kan verdragen en kan overwinnen. Bovendien kan ik door de therapie, de feedback van mijn groepsgenoten en therapeuten beter zien wat er goed gaat. Wat verder ook helpend is, is de vriendschap die ik gedurende de groepstherapie heb ontwikkeld met drie andere groepsgenoten. Nadat voor ons alle vier de therapie was afgerond, hebben wij contact met elkaar gezocht. Inmiddels spreken wij iedere maand samen af en doen wij onder het genot van een hapje en drankje een bordspel en delen wij lief en leed.’’

Marjolein vervolgt: “Vlak na de dagbehandeling merkte ik dat ik weer even achteruit ging. Dat kwam vooral doordat ik een grote druk ervoer door een Werkfit-traject dat ik in een kort tijdsbestek van het UWV moest volgen. Ik moest weer aan het werk terwijl ik me daar nog niet helemaal klaar voor voelde. Gelukkig kon ik toen voor een paar boostersessies terug naar Mondriaan en leerde mijn therapeut mij hoe ik het geleerde kon toepassen als ik mij somber voelde. Voor deze gesprekken en haar onvoorwaardelijke steun destijds ben ik haar nog steeds erg dankbaar. Ook kreeg ik een nieuw gesprek met een bedrijfsarts van het UWV. Daardoor werd ik afgekeurd en kwam ik in 2022 in aanmerking voor een WIA-uitkering.”

Stilzitten wilde Marjolein echter niet. Ook in de jaren dat ze ziek was, bleef ze vrijwilligerswerk doen, onder andere in een verzorgingstehuis waar ze werkte op een gesloten afdeling voor dementerenden. Vervolgens stroomde ze in 2022 vanuit het Werkfit-traject met behoud van uitkering door naar een werkervaringsplek als zorgassistente bij de Hambos-kliniek en kreeg ze na drie maanden al een vast contract aangeboden. "Een leuke baan die mij veel voldoening gaf. Ik had leuke collega’s en een goede band met onze bewoners.’’ Haar opleiding in de GGZ bleef echter ook ‘kriebelen’. “Toen ik nog geen schematherapie had gevolgd, sabelde ik mezelf steeds neer met de gedachte ‘je kunt jezelf niet eens helpen, hoe wil je dan anderen helpen’. In de therapie had ik echter geleerd om mezelf te waarderen en besloot ik daarom als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan. Ik wist immers als geen ander hoe het is om aan de andere kant van de behandeltafel terecht te komen.”

En dus besloot Marjolein te solliciteren op de vacature die ze zag op de website van Lionarons GGZ. “De vacature was voor een ervaringsdeskundige, maar natuurlijk kwam in het eerste gesprek ook ter sprake dat ik zelf ben opgeleid als hulpverlener. Ik kreeg een baan aangeboden als psychodiagnostisch medewerker én ervaringsdeskundige. Nu kan ik zowel mijn opleiding als ervaringskennis gebruiken, mooier had ik het niet kunnen bedenken.” Marjolein is inmiddels ruim een jaar in dienst bij Lionarons GGZ. Ze is bezig met het behalen van haar Basisaantekening Psychodiagnostiek (BAPD), zodat ze ook als psycholoog ingezet kan worden.

Het gaat gelukkig weer goed met Marjolein. “Soms val ik nog wel terug in mijn oude patronen. Hoewel niemand van mijn collega’s ook maar iets in die richting tegen me zegt, kan ik me soms nog wel eens onbeduidend voelen. Maar als ik me dan weer net als vroeger negatief tegen me zelf hoor praten, kan ik ook weer uit die negatieve gedachten stappen. Ik kan nu veel beter dragen wat op mijn pad komt en ben minder bang voor een terugval. Mijn eigen ervaringen hebben me gevormd tot de hulpverlener en persoon die ik vandaag ben. Ze hebben me geleerd om met compassie en begrip te luisteren, om ruimte te bieden voor groei en om samen met mijn cliënten te werken aan het vinden van veerkracht en welzijn. Mijn eigen reis mag dan moeilijk zijn geweest, maar het heeft me ook de mogelijkheid gegeven om anderen te begeleiden op hun eigen pad naar genezing en herstel.”

Hoewel Marjolein tegen cliënten altijd open is over haar eigen ervaringen, vraagt ze zich bij collega’s en in haar privéleven nog wel eens af wat ze wel en niet wil vertellen. “Ik vrees nog steeds dat als ik zou vertellen dat ik zelf psychisch ziek ben geweest dat bijvoorbeeld leerkrachten of ouders op de school van mijn dochter me daarom zouden be- of veroordelen. Misschien onterecht, maar in die zin heb ik dus nog steeds last van zelfstigma. Ik vond het dan ook in eerste instantie heel spannend om mijn verhaal te delen op social media. Gaandeweg in het proces voelde ik echter, dat het oké was. Het wordt tijd dat dit taboe wordt doorbroken.’’

Marjolein noemt het een vorm van nevenschade die ze heeft opgelopen gedurende de voorbije jaren. “Ik ben in feite 10 jaar van mijn leven kwijt geraakt. Toch is er ook positieve nevenschade: “Ik had nooit uit boeken kunnen leren wat ik nu weet. En ik heb er persoonlijk ook veel voor terug gekregen. Ik heb echt geleerd om de kleine dingen te waarderen. Ik zie de groei in mezelf en weet hoe ik goed voor mezelf kan zorgen. Ik herken eerder de signalen als ik weer eens de neiging heb om aan mezelf voorbij te gaan. Of als ik anderen weer te veel wil pleasen of te hard voor mezelf ben.” Marjolein noemt dat de ‘collateral beauty’ van haar psychische kwetsbaarheid: “Het is de schoonheid die ik heb gevonden tussen de wrakstukken van mijn leven.”

Cliënten laten haar regelmatig weten hoe zeer ze waarderen dat Marjolein haar eigen ervaringen deelt. “Eigenlijk krijg ik alleen maar fijne reacties van cliënten. Vaak zeggen ze tegen me ‘Jij begrijpt écht wat er in mijn hoofd gebeurt.’ Als hulpverlener ben ik me er terdege van bewust dat zelfzorg essentieel is. Ik heb geleerd om mijn eigen grenzen te respecteren, mijn emoties te omarmen en te werken aan mijn eigen welzijn. Mijn eigen reis naar genezing heeft me laten zien dat het oké is om hulp te vragen en dat er altijd hoop is, zelfs op de donkerste momenten.”

Haar huisarts schreef haar een antidepressivum voor. Helaas kreeg ze last van bijwerkingen zoals een verhoogde hartslag. Gaby daarover: “Inmiddels heb ik ontdekt dat het lichaam het verschil niet kent tussen positieve en negatieve spanning. Dus als je al angstig bent en je hartslag raakt verhoogd, dan wordt je gevoel van onveiligheid alleen maar versterkt. Nu weet ik dat je daar zelf heel veel invloed op kunt hebben. Neem het voorbeeld dat je enorm zenuwachtig bent voor een presentatie. In plaats van zitten te denken dat je zenuwachtig en bang bent, kun je beter in jezelf herhalen: YESSS, ik heb er zin in!!! Je zult dan merken dat als je zover bent, het echt supergoed gaat.”

Destijds wist Gaby helaas nog niet dat die verhoogde hartslag een bijwerking van haar medicijnen was. Ze werd panisch bang voor mannen en kreeg pleinvrees. Na verloop van tijd werd ze met spoed binnen gebracht voor opname bij een GGZ-instelling. Ze moest eigenlijk worden opgenomen, maar omdat ze niet zonder haar hond kon, werd besloten haar intensief wekelijks thuis te begeleiden. Tijdens de behandeling die volgde, mocht Gaby gelukkig haar hond mee nemen. Zonder hond kon ze de deur niet uit. Gaby vindt dat er weinig oog was voor wat ze echt nodig had. Ze ervoer tijdens de behandeling veel druk. “Ik moest bijvoorbeeld leren om zonder mijn hond naar de behandelafspraken te komen. Terwijl een uur reizen met de bus alleen al veel impact heeft op iemand met pleinvrees! Zie het als een duikplank in het zwembad. Een duikplank heeft 4 hoogtes. Vraag iemand die bang is, niet meteen om van het hoogste niveau te springen, maar doe dat in stapjes.” Haar herstel schrijft Gaby dan ook vooral toe aan haar interne drive om dingen zelf uit te zoeken en te regelen.

Gaby vindt het jammer dat er in de hulpverlening zoveel focus ligt op wat er ‘mis’ is met iemand. “Door mijn hulpverleners werd me jarenlang wekelijks gevraagd: ‘En, hoe was je week?’ Die week was niet goed geweest natuurlijk, ik voelde me immers ellendig en het ging niet goed met me.” Achteraf verbaast het Gaby dat er iedere week weer opnieuw werd gevraagd naar het verleden, naar de voorbije week: “Wat hebben de wereld en ikzelf eraan dat ik vertel wat ik allemaal heb meegemaakt? Dat is verleden tijd en is niet meer te herstellen. Ik kijk liever vooruit, naar de toekomst”, aldus Gaby. “Niemand vroeg me waar ik naartoe wilde, wat ik weer wilde kunnen of wat ik wilde bereiken. Er werd niet gevraagd naar de doelen in mijn leven. Er werd gekeken naar wat er ‘mis’ was met me.” Ze had dan ook grote moeite met de vele vragenlijsten die ze in de GGZ moest invullen. “Ik had het gevoel dat ik op een simplistische manier in een hokje ondergebracht moest worden. Alle vragenlijsten waren er op gericht mijn klachten onder een bepaalde stoornis onder te brengen. Die vragenlijsten zouden veel gerichter moeten kijken naar wie ik als mens ben. Naar wat mijn sterke en minder sterke punten zijn. Op het moment dat je je bewust bent van je sterke punten en valkuilen, kun je daarmee aan de slag.”

“Vraag de cliënt gericht: waar loop je tegen aan, wat heb je nodig om daarmee om te gaan, wat vind je belangrijk in je leven, wat kun je wél? Je hebt verschillende tools nodig om te herstellen. Maatwerk is heel belangrijk. Het is niet one size fits all. Geef iemand niet enkel een hamer, maar een hele gereedschapskist om te herstellen. Laat de cliënt bovendien zelf uitzoeken wat hij of zij wil bereiken in het leven. Ik ben ervan overtuigd dat je alles kunt bereiken wat je maar wil. Met klagen kom je nergens. Het is belangrijk om bewust te zijn van je eigen gedrag. Wat helpt je om vooruit te komen en wat niet?”

Gaby geeft een aantal voorbeelden: “Ik ben heel loyaal, maar heb ontdekt dat ik lang niet altijd even loyaal naar mezelf ben. Ik ben een doorpakker. Ik ga niet bij de pakken neer zitten. Dat doorzettingsvermogen heeft me uiteindelijk heel erg geholpen in mijn weg naar herstel. Gaandeweg ontdekte ik hoe belangrijk rust voor me is. Een fijne woonplek, waar ik tot rust kan komen, waar ik me veilig voel. Chaos in mijn leven betekent ook chaos in mijn hoofd.” Inmiddels heeft Gaby na veel omzwervingen door het land die rustige woonplek gevonden. “Ik noem mijn appartement mijn veilige haven, mijn kleine hemel. De sfeer in huis kan zo bepalend zijn voor je gemoedsrust. Een schoon, opgeruimd huis laat heel goed zien wat je gemoedstoestand is. Een gezellig opgeruimd huis geeft een gevoel van veiligheid. Het geeft ook een gevoel van waardering voor wat je zelf hebt bereikt: nog steeds denk ik als ik mijn appartement binnen kom: dit heb ik toch maar mooi zelf voor elkaar gekregen. Het zijn 5 secondes van pure gelukzaligheid. Dat gevoel heb je nodig om verder te groeien.”

“Ik heb veel kracht en steun gevonden in spiritualiteit, gezonde voeding en bioresonantie. Misschien niet de gebaande paden in de hulpverlening, maar ik heb er baat bij.” Gaby verdiept zich graag in het menselijk brein en lichaam en hoe die elkaar beïnvloeden. “Persoonlijke ontwikkeling is voor mij heel belangrijk. Ik bekijk vaak motiverende filmpjes (motiverende speeches, podcasts) op internet. Je kunt beter naar positieve dingen luisteren waar je wat van kunt leren, dan naar je eigen negatieve gelul”, lacht ze.

Gaby ontdekte dat ze veel lekkerder in haar vel ging zitten toen ze begon met gezond eten en gezond leven. “Ik kreeg meer energie, keek met meer trots in de spiegel. Ik daag de lezer dan ook uit om het eens een half jaar te proberen: suiker weglaten, je eten vers bereiden, veel water of kruidenthee drinken, voldoende koolhydraten en dan voor jezelf nagaan: hoe voel ik me nu? Stel jezelf de vraag: ‘Hoe ben ik als ik alcohol drink’ en wees eerlijk naar jezelf. Verandering heeft commitment nodig: neem jezelf voor om dat nieuwe gedrag ook écht te gaan uitvoeren. Niet maar half half wat proberen. Kijk wat bij jou past.”

“Ik heb nog steeds een ‘druk’ hoofd, maar als ik goed voor mezelf zorg, gaat het goed met me.” Dat betekent voor Gaby: regelmatig mediteren, gezond eten, rust als dat nodig is én met de honden erop uit. “Mijn twee honden zijn heel belangrijk voor me. Vroeger dwongen ze me letterlijk om naar buiten te gaan. Jaren geleden durfde ik ze eigenlijk alleen maar op de parkeerplaats uit te laten. Op een gegeven moment realiseerde ik me, dat ik niet deed wat de honden nodig hadden. Ze hadden behoefte om te rennen en te ravotten, niet om gauw op de parkeerplaats hun plasje te moeten doen. Zo ben ik steeds een stapje verder gegaan. Intussen wandel ik iedere dag 1,5 uur met de honden. Ik ga nu regelmatig naar festivals, terwijl ik vroeger niet eens naar buiten durfde. Menselijk contact is heel belangrijk voor me, dát is waar ik voor ga. Ik laat me niet langer tegenhouden door mijn angsten.”

Iedere dag probeert Gaby zichzelf dan ook uit te dagen: “Ons menselijk brein wil ons in feite beschermen voor dingen die gevaarlijk of vervelend zijn. Maar ons brein is eigenlijk té beschermend voor ons. Op het moment dat je gaat luisteren naar alles wat er mis zou kunnen gaan of wat je niet zou kunnen, beperk je jezelf. Als ik toegeef aan mijn brein, lig ik de hele dag in bed, voel me ellendig en kom ik niet ver in het leven. Ik ga de uitdaging met mijn brein aan. Iedere dag probeer ik iets te doen waar ik een hekel aan heb. Zoals vroeg opstaan of wandelen door de regen, omdat ik een enorme hekel aan natte voeten heb. Juist daarom ga ik met de honden door de regen wandelen. Liefst zit ik de hele dag op mijn telefoon, ik heb een hekel aan opruimen. Hoe vaker je dingen doet waar je een hekel aan hebt, hoe meer je brein daarop gaat reageren, dan ga je groeien. Stel een app voor ‘digitaal welzijn’ in als je teveel op je telefoon zit. Als je veel op social media zit, ben je aan het kijken naar de ‘likes’ van anderen in plaats van naar je eigen groei. Sinds ik niet meer op social media zit, irriteer ik me bovendien veel minder. Foto’s die ik maak, zijn nu voor mezelf, niet voor de hele wereld. Waarom zou ik de validatie van andere mensen moeten hebben?”

Gaby wil mensen hoop geven. Ze gelooft stellig in de wet van de aantrekkingskracht: “Als je jezelf niet goed behandelt, trek je ook mensen aan die niet goed voor jou zorgen. Als je je gedraagt als een gebroken vogeltje, hou je jezelf tegen om te groeien. Als je jezelf niet belangrijk vindt, ontmoet je mensen die jou ook niet belangrijk vinden. Kijk naar hoe mensen in je leven jou behandelen en ga dan onderzoeken hoe je met jezelf om gaat. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag. Als je gaat focussen op hoe je jezelf kunt verbeteren, veranderen mensen om je heen ook.”

Gaby vindt het heel belangrijk dat mensen zelf gaan uitzoeken waarin ze willen groeien en wat hen tegenhoudt om te groeien. Daarover kun je vervolgens in gesprek gaan met je hulpverlener: hoe kan ik ervoor zorgen dat ik om kan gaan met dingen die mij tegen houden?” Volgens Gaby is het niet de hulpverlener die verantwoordelijk is voor het herstel van een cliënt: “De cliënt is zélf verantwoordelijk en moet die verantwoordelijkheid ook nemen. Als je een schoon en opgeruimd huis belangrijk vindt, moet je gaan poetsen. Als iemand je inspireert, kijk dan naar jezelf: ben ik zelf ook zo? Ga schaven aan jezelf. Word zelf wat jij van andere mensen verwacht. Als je van mensen verwacht dat ze voor je zorgen, zorg dan ook voor jezelf, anders wordt je een energiezuiger. Maak een lijst met eigenschappen van mensen die jij om je heen wil hebben en wordt vervolgens zelf iemand mét die eigenschappen. Maak je eigen waarde hoger: bepaal wat je nodig hebt van mensen en als iemand daar niet in past, als mensen je omlaag trekken door hun gedrag, moet je afscheid van hen nemen. Anders houden ze je groei tegen. Je mag best wat verwachten van de mensen om je heen. Zorg dat je mensen om je heen hebt die je vuur aanwakkeren, niet die je vuur uitpissen.”

Iedere dag schrijft Gaby op waar ze naartoe wil groeien. “Ik heb daar zelfs een mooie planner met allerlei inspirerende teksten en informatie voor gekocht. Iedere dag denk ik na over wat ik wil bereiken. Ik ben ervan overtuigd dat je alles kunt bereiken wat je wil. Ons brein is zo ontzettend sterk, zelfs al mankeer je van alles.” Handig van dat soort ‘Law of Attraction’ planners is dat ze ongedateerd zijn. Je kunt dus midden in het jaar met zo’n agenda beginnen en ‘m toch een jaar lang gebruiken. Je kunt dus op ieder moment van het jaar beginnen.”

Gaby heeft nog een belangrijk doel om te vervullen. Ze is nog op zoek naar een baan, maar is ervan overtuigd dat ze haar droombaan gaat vinden!

Om zichzelf iedere moment van de dag te herinneren aan haar wens om te groeien, heeft Gaby een tattoo op haar duimen laten zetten: “Het zijn de Japanse tekens voor tragedie (higeki) en komedie (kigeki). Net als op mijn duimen, liggen tragedie en komedie dicht bij elkaar. Bekijk je dingen op een positieve manier, dan is je leven een komedie. Bekijk je de dingen op een negatieve manier, dan is je leven een tragedie. Iedere dag opnieuw stel ik mezelf de vraag: ‘waar wil ik de focus op leggen vandaag?’.”

Gaby laat zich o.a. graag inspireren door mensen als Les Brown, David Goggins, Jordan Peterson, Lisa Nichols, Jocko Willink, Joe Dispenza (en zijn boek Breaking the Habit of Being Yourself (Doorbreek de gewoonte jezelf te zijn)) en het You Tube kanaal Impact Theory.

Klachten

Saskia wist wel dat het niet goed met haar ging. Ze had last van paniekaanvallen en ernstige lichamelijke klachten, waarbij zelfs haar ledematen uitvielen. Saskia leed onder de gevolgen van traumatische gebeurtenissen in haar leven: “Eigenlijk ben ik altijd gepest, vanaf de basisschool tot en met mijn beroepsopleiding als fotografe. Ik ben een gevoelsmens én heel gevoelig. Nu zie ik dat die gevoelige kant van me ook voordelen heeft, maar op school voelde ik me altijd anders dan mijn medeleerlingen.” Saskia maakte al op jonge leeftijd van haar hobby fotograferen, haar beroep. Ze zat nog op school, toen ze al veel foto-opdrachten kreeg. “Anderen konden daar misschien alleen maar van dromen, maar het was vooral ook keihard werken. Ik had een bijbaantje, ging naar school daarnaast was ik bezig met het maken en bewerken van foto’s. Mijn leeftijdgenoten zaten in die tijd voor de TV of gingen op stap, ik was aan het werk.” Saskia wist heel goed wat ze wilde, haar lat lag hoog en ze deed er alles aan om haar doel te bereiken.

Doorploeteren

Bij het jarenlange pesten kwam uiteindelijk ook nog een traumatische relatie, waarbij ze werd belogen en bedrogen door haar vriend. “Ik maak altijd heel gemakkelijk contact met mensen en ben misschien wel wat te naïef geweest. Ik schaamde me dood toen ik achter zijn bedrog kwam en praatte er met niemand over.” Het pesten, de traumatische relatie én het keiharde werken, werden Saskia op een gegeven moment te veel. “Ik kreeg allerlei lichamelijke klachten, piekerde me suf en kon op een gegeven moment niet eens meer plannen. Toch bleef ik doorgaan op de manier die mij zo vertrouwd was. Als ik eerlijk ben, voelde ik ook wel dat het niet goed met me ging, maar op volle kracht doorploeteren was de enige weg die ik kende.”

Revalidatie

Saskia bezocht heel wat artsen met haar lichamelijke klachten. In het ziekenhuis werd uiteindelijk gezegd dat ze fibromyalgie had. “Ik was er echter van overtuigd dat er iets anders met me aan de hand was, ALS of MS.” Ze belandde in een revalidatietraject, waar ze door middel van sport en spel leerde grenzen aan te geven. “Er waren ook wel gesprekken met een psycholoog, maar die trok eigenlijk vooral conclusies óver mij: dat ik mezelf kapot aan het werken was en dat ik daar maar mee moest stoppen. De psycholoog vroeg echter nooit door en dus vertelde ik niet wat er was gebeurd.” Toen het revalidatietraject stopte, nam Saskia een personal coach in de arm om aan haar herstel te werken. Ze wilde vooral door kunnen gaan met werken.”

Ik zei niet echt iets

Na verloop van tijd klopte Saskia opnieuw aan bij de huisarts, die haar naar zijn praktijkondersteuner verwees. Helaas vroeg ook die niet echt door wat er met haar aan de hand was. Hij verwees haar door vanwege burn-out klachten. “Niemand vroeg naar de oorzaak, naar mijn traumatische ervaringen. En dus zweeg ik. Dat is wat ik altijd heb gedaan; als iemand me niet aanstond, praatte ik niet, maar toverde mijn glimlach tevoorschijn. Praten over koetjes en kalfjes ging me heel goed af. Ik praatte er dus gewoon ‘overheen’, maar zei niet echt iets. Ik voelde me jarenlang niet serieus genomen en dat speelde me parten toen ik ook nog oogklachten erbij kreeg.”

TeleScreen

Via een vriendin klopte Saskia uiteindelijk aan bij Lionarons GGZ. “Ik had daar goede verhalen over gehoord. Hoewel op de verwijsbrief niet stond wat mijn klachten echt waren, had ik op dat moment wel besloten dat het tijd was om wel eerlijk te zijn over wat er met me aan de hand was.” Na de verwijzing vulde Saskia eerst een online vragenlijst in, de TeleScreen, gevolgd door een telefonisch triagegesprek. “Het invullen van die vragenlijst was voor mij echt een uitkomst: ik had besloten om die eerlijk in te vullen. Voor mijn gevoel was het invullen ook soort van ‘anoniem’ en ik kon de vragen op mijn gemak invullen zonder dat iemand vragen op me afvuurde. Net als de vragen was ook de triagist zonder oordeel. Dat het online ‘onpersoonlijk’ is, is volgens mij juist een voordeel, je hoeft je nergens voor te schamen. De triagist vroeg heel goed door en nam ruim de tijd voor me. Dat was heel anders dan ik tot dan toe gewend was.”

Geen oordeel

Saskia was aanvankelijk naar Lionarons GGZ verwezen vanwege haar lichamelijke klachten en om beter te leren plannen. Bij het invullen van de TeleScreen was Saskia open geweest over het pesten en de traumatische relatie. “Toen ik op intake kwam, wist de behandelaar dus al wat er speelde, zonder dat ik het hele verhaal weer zelf moest vertellen. Ze vroeg heel goed door en liet me niet weg komen met de korte antwoorden die ik gewend was te geven. Eerlijk gezegd lukte het me ook niet meer om er overheen te praten.” Na de intake startte Saskia’s behandeling in de gespecialiseerde GGZ met EMDR en lichaamsgerichte therapie. Saskia vertelt: “Bij beide behandelaren heb ik nooit enig oordeel ervaren, de lichaamsgericht therapeut keek me vaak alleen maar aan en knikte dan ‘hmmm’ als ik niet écht zei wat er aan de hand was.”

EMDR

Met de EMDR therapie werd gewerkt aan Saskia’s jarenlange trauma’s. “Ik merk dat ik er nu anders naar heb leren kijken. Alsof ik er van een afstandje naar kan kijken, zonder er helemaal van slag van te raken.” Glimlachend vult ze aan: “Als mijn klasgenoten het vroeger over hun weekend hadden, dan hadden ze in mijn ogen eigenlijk niks gedaan. Als ze dan vroegen: ‘hoe was jouw weekend’, dan had ik dagen achter elkaar fotoshoots gedaan. Daarmee werd ik gepest. Nu kan ik zien dat het misschien wel afgunst van hen was. Vroeger zou het pesten leiden tot enorm veel piekeren, vermijden van gevoelens of nog een schepje erboven op om me te bewijzen.”

Lichaamsgerichte therapie

Inmiddels heeft Saskia door de lichaamsgerichte therapie ook geleerd om met haar grenzen om te gaan: “Ik wist ergens ook wel dat ik me aan het uitputten was, maar ik wílde het niet weten. Ik voelde mijn grenzen niet en ging gewoon altijd maar door. Nu weet ik: hoe meer stress in mijn leven, des te meer lichamelijke klachten ik ervaar. Soms ga ik nog wel eens over mijn grenzen heen, maar het is niet meer zo heftig.”

Saskia leerde in de therapie om terug bij zichzelf te komen door te focussen op haar lichaam, spierspanning en ademhaling. De behandeling is inmiddels afgerond en het gaat goed met haar: “Het lijkt wel of alles nu bij elkaar komt en goed komt. Ik vertrouwde niemand meer echt en had dus nooit meer een relatie gehad. En toen opeens kwam ik na de therapie mijn huidige vriend tegen. We zijn zelfs onlangs gaan samenwonen!” Niet alleen Saskia zelf, maar ook mensen in haar omgeving merken duidelijk het verschil tussen de Saskia die ze ooit was en nu is geworden: “Ik was ieder weekend bezig met werken. Nu vind ik het heerlijk om op de bank te zitten. Ik werk nog wel hard, maar fotografeer niet meer ieder weekend. Ik wilde met fotograferen op het allerhoogste niveau komen, nu zou ik niet meer naar die top terug willen. Ik ervaar veel minder stress en heb eigenlijk nooit meer paniekaanvallen.”

Lof

Over haar behandelaren bij Lionarons GGZ heeft Saskia niks dan lof: “Ze vroegen altijd door en gaven me de tijd om hen te leren vertrouwen. Het was super fijn dat ze ook altijd goed op de hoogte waren van elkaar’s behandeling. Ze hadden zich telkens weer goed ingelezen in mijn dossier. Ik heb voor het eerst van mijn leven in de spiegel durven kijken. Ik heb tools gekregen om anders met mijn problemen om te gaan. Voor het eerst van mijn leven voelde ik me serieus genomen door zorgverleners.”

Over EMDR:

Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende ervaring, zoals een ongeval, seksueel geweld of een geweldsincident. Deze mensen zijn vaak vastgelopen in de verwerking van het trauma, waardoor zij zich anders voelen, gedragen, denken en reageren op hun omgeving. Het kan zijn dat de schokkende gebeurtenis ervoor zorgt dat zij er steeds angstige beelden of gedachten over hebben en daardoor last hebben van verschillende klachten. EMDR is dan een eerstekeus behandeling om de klachten te behandelen. De therapeut zal vragen aan de gebeurtenis terug te denken, inclusief de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Eerst gebeurt dit om meer informatie over de traumatische beleving te verzamelen. Daarna wordt het verwerkingsproces opgestart. De therapeut zal vragen de gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen. Maar nu gebeurt dit in combinatie met een afleidende stimulus. In veel gevallen is dat de heen en weer bewegende hand van de therapeut of door middel van een lichtbak met een bewegend lampje (zoals op de foto). Er wordt gewerkt met ‘sets’ (series) stimuli. Na elke set wordt er even rust genomen. De therapeut zal de cliënt vragen wat er in gedachten naar boven komt. De EMDRprocedure brengt vaak een stroom van gedachten en beelden op gang, maar soms ook gevoelens en lichamelijke sensaties. Vaak verandert er wat. De cliënt wordt na elke set gevraagd zich te concentreren op de meest opvallende verandering, waarna er een nieuwe set volgt. De sets zullen er langzamerhand toe leiden dat de herinnering haar kracht en emotionele lading verliest. Het wordt dus steeds gemakkelijker aan de oorspronkelijke gebeurtenis terug te denken. Vaak veranderen ook de herinneringsbeelden zelf en worden ze bijvoorbeeld waziger of kleiner. Maar het kan ook zijn dat minder onprettige aspecten van dezelfde situatie naar voren komen. Een andere mogelijkheid is dat er spontaan nieuwe gedachten of inzichten ontstaan die een andere, minder bedreigende, betekenis aan de gebeurtenis geven. Deze effecten dragen ertoe bij dat de schokkende ervaring steeds meer een plek krijgt in de levensgeschiedenis van de cliënt. Deze informatie is ontleend aan de website van de Vereniging EMDR Nederland (VEN).

Over lichaamsgerichte therapie:

Lichaamsgerichte therapie is gebaseerd op het idee het lichaam alle ervaringen en emoties opneemt en hierdoor wordt beïnvloed. Het menselijk lichaam is in staat heel wat te verwerken, te dragen of te genezen. Maar soms is het genoeg, en dan geeft het lichaam signalen dat het niet goed gaat. Wanneer je niet luistert naar deze signalen kunnen blokkades vast komen te zitten die zich kunnen uiten in pijn, ziekte of emoties.

Lichaamsgerichte therapie leert je om opnieuw te luisteren naar wat je lichaam zegt. De lichaamsgerichte therapeut kijkt naast het emotioneel functioneren o.a. naar lichaamsspanning, lichaamstaal, houding en de manier van bewegen. Door middel van ademhaling, expressie env beweging kom je meer in contact met jezelf. Lichaamsgerichte werk wordt vaak ondersteund door gesprekstherapie.

Dag en nacht een luisterend oor

De Luisterlijn biedt 24 uur per dag, 7 dagen in de week een luisterend oor: tel. 088-0767000. Contact via email of chat is ook mogelijk. U kunt anoniem blijven. Kijk ook eens op: www.deluisterlijn.nl

Zelfhulpgroepen

Mensen kunnen meestal meer dan dat zij zelf denken. En als u zelf iets wilt veranderen of verbeteren in uw leven dan is het prettig om de keuzemogelijkheden te kennen. De website Zelfregietool.nl is een hulpmiddel om deze mogelijkheden in beeld te brengen. Hier kunt u gebruik maken van de ervaring en kennis van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt (ervaringsdeskundigen). De website is ontwikkeld samen met Burgerkracht Limburg.

• Leven in Verandering (LIV, gericht op herstel) - lotgenotencontact, ervaringsdeskundigen, activiteiten en cursussen
• Lotgenotengroepen in de Westelijke Mijnstreek
• Lotgenotengroepen in Oostelijk Zuid-Limburg
• In Noord- en Midden-Limburg bestaan zogenaamde zelfregiecentra waar u lotgenoten kunt ontmoeten.
• Initiatieven in Limburg

Ervaringsverhalen

• Ervaringsverhalen op de website Zelfregietool
• Wijzijnmind.nl – MIND is een gezamenlijke initiatief van het Fonds Psychische Gezondheid/Korrelatie en MIND Landelijk Platform Psychische Gezondheid. MIND wil psychische problemen voorkomen en mensen die hiermee te maken hebben ondersteunen. Dit doet MIND door informatie te bieden, onderzoek te doen, projecten uit te voeren en actie te voeren. U kunt in de ervaringsverhalen filteren welke ervaringsverhalen u wilt lezen.
• Mindblue - Informatie over somberheid en depressie.
• Mindyoung - Het platform over je MIND voor en door jongeren.
• GGZ appwijzer - GGZ-appwijzer die overzicht biedt in de overvloed aan mentale gezondheidsapps.
• autisme.nl – De Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA) komt op voor de belangen van mensen met autisme en hun familie en naasten. De website geeft informatie over autisme per levensfase: jonge kinderen, kinderen, pubers, jong volwassenen, volwassenen, senioren. Zie b.v. NVA - Ervaringsverhalen (autisme.nl)
• lgal.nl - De Lotgenotengroep Autisme Limburg heeft als doel om lotgenotencontact aan te bieden aan volwassenen met een Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Partners, ouders en begeleiders die iemand met ASS vergezellen zijn ook welkom.
• depressievereniging.nl – De Depressie Vereniging is de landelijke patiëntenvereniging voor mensen met een depressie, en hun naasten. De Depressie Vereniging heeft een landelijk netwerk van lotgenotengroepen. Op de website vindt u ook informatie over behandelingen en ervaringsverhalen. Zie b.v. Ervaringsverhalen - Depressie Vereniging
• impulsenwoortblind.nl - Impuls is een vereniging voor volwassenen met AD(H)D en aanverwante stoornissen. De website geeft informatie over de stoornissen en behandelingen.
• Dementie in samenwerking met het Alzheimer Centrum Limburg.
• mikadohelpdesk.nl – Een website en informatielijn voor mensen uit verschillende culturen die in Nederland wonen en vragen hebben over de zorg. U vindt op deze website informatie, filmpjes, brochures en persoonlijke verhalen. Veel informatie is in meerdere talen te lezen en te bekijken.
• pasnederland.nl - PAS is de belangenvereniging voor normaal- tot hoogbegaafde volwassenen met een aandoening uit het Autisme Spectrum (ASS). Op de website vindt u ook ervaringsverhalen.
• samensterkzonderstigma.nl – Een website over het taboe dat rust op mensen met een psychische aandoening. Met ervaringsverhalen en leestips. Er is een aparte pagina voor ‘de omgeving’.
• Herstelmaatje | The Power of Peers - In het Herstelmaatjes-traject onderzoeken ervaringsdeskundige maatjes samen met de deelnemers welke stappen ze kunnen zetten om weer mee te doen, en ertoe te doen in de maatschappij.
• Depressie HerstelWijzer (depressievereniging.nl) - De Herstelwijzer maakt de weg naar informele zorg en herstelinitiatieven toegankelijker. Met een online tool kunnen mensen met depressie het herstelaanbod in hun regio bekijken.

Van te voren had ik totaal geen idee wat dit zou inhouden. Het was een therapie in groepsvorm, waarbij ik zou leren omgaan met mijn angsten. Op het eerste moment zag ik dit niet zo zitten.

Ik had het idee, ik moet dit zelf oplossen. En niet samen met anderen.

Anderzijds ben ik een echte doorzetter, en dacht ik, ik ga dit proberen. Ik zag er erg tegen op om mijn verhaal te vertellen aan allemaal vreemde mensen. Maar uiteindelijk heb ik er heel veel baat bij gehad, het gaf je juist heel veel steun, ook gaf het me een gevoel van erkenning, daar was ik erg blij mee, je kon je problemen en gevoelens met andere mensen delen, terwijl iedereen daar met een andere eigen probleem zat.

Ik zou het iedereen willen aanraden om therapie in groepsverband te doen, je zal er echt geen spijt van krijgen, je krijgt er iets moois voor terug, en dat is meer waard! Vooral voor de rest van je leven. Ik denk terug aan een moeilijke tijd, maar ben wel ontzettend trots dat ik dit heb gedaan, je wordt er alleen maar sterker van!"

Ik wil graag mijn ervaringen met de internet therapie met jullie delen. De internet therapie bestaat uit een aantal casussen, die van mij bestonden vooral uit 'omgaan met paniek'. De eerste 2 casussen waren algemeen, hier had ik persoonlijk niet zoveel aan en deze vond ik ook erg saai. Hier werd meer gevraagd hoe je dacht dat deze therapie ging verlopen. Ik vond hierdoor zelf niet echt de 'drive' om door te gaan met deze therapie. Toen ik eenmaal bij de casussen over 'omgaan met paniek' terecht was gekomen werd het erg interessant.

Hier gaan ze echt op je probleem in. Het wordt helemaal uitgepluisd.

En wat ik erg fijn vond was dat er ook mensen in zo' n casus vertellen hoe ze het zelf ervaren. Je kan ook altijd terug vallen op je individuele begeleidster deze kan meekijken als je dat wilt. En kan je ook feedback geven.

Ik heb veel geleerd van de internet therapie en daar ben ik heel blij om. Zelf raad ik het iedereen aan (als ze geen groepstherapie willen doen) doe dan individuele therapie met internettherapie. Dan kan je op je eigen snelheid het afwerken en daar heb ik heel veel aan gehad"

De cursus heeft mij inzicht gegeven in de wijze van denken. Omdat je in een groep zie je ook hoe groepsleden reageren. Dit kun je weer doortrekken naar de mensen om je heen. Het geeft je dus niet alleen inzicht in je eigen handelen en denken maar ook in dat van je omgeving.Ik ben nu in staat om bij mezelf maar ook in de naaste omgeving schema’s te herkennen.

Op het moment dat je weet dat je in een schema zit, ben je ook in staat om het te veranderen.

In eerste instantie samen met de groep en de trainers. In een verder gevorderd stadium ook in een privé of werksituatie. De gezonde volwassene heeft steeds meer de overhand gekregen.."

Ik koos op advies van mijn psycholoog voor een combinatie van EMDR en cognitieve gedragstherapie. Bewust ben ik niet op zoek gegaan naar wat EMDR is en wat het doet. Ik had er wel ooit van gehoord. Dat deze behandeling bijvoorbeeld goed werkte bij de aanpak van paniekaanvallen. In overleg met mijn psycholoog kozen we niet voor de techniek om met oogbewegingen aan de slag te gaan maar werden mijn handen aangetikt. Ik werd gecoacht om te gaan vertellen over de laatste gebeurtenis die de “angstknop” aan en uit zette zoals ik het altijd beschrijf.

In het begin spreek je samen belangrijke zaken af. Wat is je houvast, wat zeg je vanaf nu tegen jezelf als je terugdenkt aan de gebeurtenis en je angstig wordt? Wat worden je nieuwe gedachten dan? En welke veilige plek kun je beschrijven zodat we daar tijdens de sessies ‘naartoe’ kunnen wanneer het even te emotioneel wordt of als we gaan afronden? De psycholoog moet namelijk wel in staat zijn om je al coachend terug te brengen naar een plek in gedachten waar positieve emoties aan kleven. Ik heb hier erg veel aan gehad. De coaching moet heel precies aansluiten bij wat je tijdens de sessies beleeft en vertelt. Dat heb ik wel gemerkt. Na de eerste sessie heb ik er ongeveer een dag lang ‘last’ van gehad. Ik werd weer snel emotioneel, had veel negatieve gedachtes, kreeg heftige nachtmerries en twijfelde even of het wel werkte. Na de tweede sessie merkte ik iets bijzonders, ik reageerde al minder heftig op herinneringen aan de gebeurtenis. Ik sliep zelfs door die nacht. Na de volgende sessies namen de emotionele maar vooral de angstreacties af als ik aan de gebeurtenis dacht.

Ik kon er langzaam maar zeker veel beter over praten.

Op een gegeven moment had ik in de gaten dat ik mezelf overdag aan het coachen was. Ik herkende opeens heel snel wat ervoor zorgde dat de angst geactiveerd werd en ik kreeg door wat ik dan moest doen, welke positieve gedachten ik kon gebruiken. Wat EMDR precies met je doet kan ik niet omschrijven maar de emotionele lading wordt wel van de gebeurtenis afgehaald, stap voor stap. In mijn geval was ik na ongeveer 6 sessies in staat om de gehele gebeurtenis aan mijn psycholoog en daarna aan anderen te vertellen zonder herbeleving of nare emotionele reacties achteraf. Door de effecten van de EMDR heb ik de ervaring dat de cognitieve gedragstherapie nu meer zin en diepgang heeft"